BAPTISTE BEAULIEU, młody, pełen empatii i poczucia humoru lekarz, w powieści Pacjentka z sali numer 7 opisał siedem dni życia szpitala. Walki o życie i zdrowie pacjentów i rozmów z chorymi, które okazują się czasami ważniejsze niż medycyna.

Nowa powieść Już nigdy Pan nie będzie smutny to też historia siedmiu dni walki o życie jednego człowieka.

Kiedyś Doktor miał marzenia. Kochał swoich pacjentów, w każdym widział dobro, a jak go nie znajdował, to szukał usprawiedliwienia.Teraz ma czterdzieści lat i nie umie już leczyć. Umarła jego ukochana żona, a on stał się chodzącym smutkiem.Doktor postanawia popełnić samobójstwo dziś wieczorem.

Rano, wychodząc na śnieg w zamszowych mokasynach, ze zdumieniem widzi auto pod figowcem, gdzie nie stanęła nigdy żadna taksówka. Za kierownicą ekscentryczna pachnąca tytoniem i perfumami starsza dama w wieczorowej sukni. Oświadcza, że nie ma zamiaru zawieźć go do szpitala i zaprasza na najobrzydliwszą kawę w mieście, bo... widzi nad nim śmierć. I wyjaśnia, że po licznych ciotkach odziedziczyła czarodziejskie umiejętności.

Kim jest? Skąd wie? Dlaczego i jak chce go ratować? - te pytania będziemy razem z Doktorem zadawać sobie do końca.

Dama chce zawrzeć pakt: on da jej siedem dni, a ona odwiedzie go od samobójstwa. Targują się i w końcu Doktor zgadza się na siedem dni.

Przez kolejne dni dama, w kolejnych bajecznych wieczorowych kreacjach będzie odkrywać przed nim sens życia na najbardziej drastyczne, szokujące, wzruszające, czasami wręcz sadystyczne, ale zawsze nieprzewidywalne sposoby.

Zawsze możesz powiedzieć NIE osobie, którą się stałeś, a dzięki nadziei zmienić się po to, by spotkać prawdziwego siebie - mówi mu na koniec.

A koniec jest nieoczekiwany, podniosły, dramatyczny i piękny. Tak jak cała powieść o cudowności życia, które musi zwyciężyć i pozwolić zacząć wszystko od nowa.

Nie cierpię zaczynać dnia od próby samobójczej. Tak zaczyna się Pacjentka z sali numer 7 - powieść młodego francuskiego lekarza, zainspirowana jego blogiem "Alors voila: dziennik pojednania leczonych i leczących". A kończy się słowami: Z życiem nigdy nie ma problemu. Toczy się. By czynić cuda z najdrobniejszej rzeczy. Toczy się.

Szpital. Oddział Ratunkowy. Młody lekarz opowiada swoje 7 dni i 1 noc.
Przechadzam się, śpiewam o tym, co widzę: o tyglu, gdzie ludzie cierpią, śmieją się, zmieniają. I o innych, pochylonych nad tym wszystkim, którzy się z tym zmagają lepiej lub gorzej. Jest miłość, złość, śmiech, strach, nadzieja. Pośrodku Ludzie. Z historiami do opowiedzenia: o Życiu.
Narrator spotyka pacjentów z najcięższymi chorobami, ale i z wyimaginowanymi przypadłościami. Dla każdego ma opowieść wyjętą z życia innego pacjenta. Opowieść, która ma pocieszyć, nieraz rozśmieszyć, dać nadzieję i siłę do walki o życie. Jego proste, mądre zdania zapadają w serce jak budujące aforyzmy.
Niewiele w życiu mam, ale mam opowieści. Spotykam ludzi w łóżkach albo na wózkach inwalidzkich, istnienia, które stawiają pytania mojemu człowieczeństwu. Nie jestem egoistą: tymi pytaniami dzielę się z innymi pacjentami. Tymi pytaniami splatam wątki ludzkich losów...
Kilka razy dziennie biegnie na Oddział Opieki Paliatywnej. Tam w sali numer 7 pięćdziesięciokilkuletnia kobieta czeka na syna. Jej dni są policzone. Lekarz za wszelką cenę usiłuje swoimi opowieściami utrzymać ją przy życiu. Między nimi rodzi się niezwykła więź.
Będę mówić tak długo, aż samoloty odlecą, aż jej syn wróci. Pacjentka będzie mnie słuchać. Dopóki słucha, żyje. Opowiadajmy, opowiadajmy. Przedłużajmy życie historiami życia innych. Życia tych, którzy leżą, i tych, którzy ich podnoszą.
Baptiste Beaulieu, 27-letni lekarz szpitalnego Oddziału Ratunkowego, zaczął pisać swój blog w listopadzie 2012 roku. Miał jeden cel: pojednać leczonych i leczących, opowiadając z poczuciem humoru i wrażliwością niewyobrażalną rzeczywistość szpitalną.